Όλα ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 2019, μόλις είχα μετακομίσει στην Αθήνα για να ξεκινήσω τις σπουδές μου στο Χαροκόπειο. Γυρνούσα σπίτι ένα απόγευμα μέχρι που...

Όλα ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 2019, μόλις είχα μετακομίσει στην Αθήνα για να ξεκινήσω τις σπουδές μου στο Χαροκόπειο. Γυρνούσα σπίτι ένα απόγευμα μέχρι που με σταμάτησε ένας τύπος σε μηχανή. Έβγαλε το κράνος του για να μου μιλήσει και είδα ότι ήταν πολύ μεγαλύτερός μου (εγώ τότε 19 αυτός σίγουρα κοντά στα 50). Μου είπε ότι με ακολουθούσε τις τελευταίες ώρες και ότι ήξερε που είναι το σπίτι μου. Επέμενε να του δώσω το τηλέφωνό μου και να κανονίσουμε πότε μπορεί να ανέβει στο σπίτι μου. Εγώ απλά είχα παγώσει και δεν μιλούσα. Προφανώς κατάλαβε ότι αυτό δε θα οδηγούσε πουθενά και έφυγε. Την επόμενη εβδομάδα, βράδυ, πάλι καθώς γυρνούσα από το σπίτι ο τύπος ήταν μπροστά από την αυλόπορτα της πολυκατοικίας μου... Μου έδειξε φωτογραφίες από σχεδόν όλα τα μέρη που είχα βρεθεί την εβδομάδα αυτή. Μου έδειξε το προφίλ 2 φίλων μου: Είναι αυτή η Μαρία, η φίλη σου? Είναι αυτός ο Κώστας ο φίλος σου? Με ρώταγε με ένα ανατριχιαστικό μειδίαμα… Δεν έχω βιώσει τίποτα πιο τρομακτικό στη ζωή μου. Όλες μου οι σκέψεις ήταν παρανοϊκές, μήπως έχει βάλει κάμερες στο σπίτι μου, μήπως έχει χακάρει τους λογαριασμούς μου, μήπως έχει βγάλει αντικλείδια από το σπίτι μου?? Αποφάσισα να ταξιδέψω την επόμενη μέρα το πρωί στην Πάτρα στο πατρικό μου χωρίς να ειδοποιήσω κανέναν, γτ φοβόμουν μήπως ο τύπος κατέγραφε τις κλησεις μου. Από την Πάτρα νοικιασα άλλο σπίτι σε άλλο σημείο της πόλης. Έτσι γλύτωσα από αυτή την υπόθεση. Ακόμη και σήμερα όμως όποτε πλησιάζει κάποια μηχανή αισθάνομαι τρομοκρατημένη και ότι με παρακολουθούν.